Φέτος το καλοκαίρι έχω ένα βοηθό που ακούει Καζαντζίδη και 80’s disco. Αλήθεια. 8 το βράδυ, Κυριακή, έχω γυρίσει από την εκδήλωση του φροντιστηρίου των Αγγλικών που πάει η μεγάλη μου κόρη. Έχουμε πάρει μπαλόνι, καλαμπόκι ζεστό με πολύ αλάτι και πάμε για σπίτι, πυτζαμάκια, Σφουγγαράκης, νάνι στον καναπέ και αγκαλιά στο κρεβάτι, σχολείο αύριο, 7 το πρωί εγερτήριο.

Τον φορτιστή να πάρω για το κινητό, να πάρω τα παιδιά μου να τους πω ότι είμαστε καλά. Όχι τώρα, μετά. Δεν προλαβαίνω τώρα. Τα χάπια. Μην ξεχάσω τα χάπια, τα δικά μου και της κυράς. Νερό. Έχουμε δύο μπουκάλια στο ψυγείο παγωμένα. Που είναι οι σακούλες του Σκλαβενίτη?

Είναι 10.30 το βράδυ, πετυχαίνεις ένα bot (ή μπουτς) στο facebook. Τι κάνεις? Στην περίπτωση που κάνεις το λάθος και απαντήσεις στο post, αμέσως έρχεται απάντηση στο messenger και η συνομιλία πάει κάπως έτσι...

Ερχόμασταν στην Boulevard, έπαιζες με τα SLBD 22 και έκανες θαύματα. Εποχή που το πασαλιμάνι ήταν γεμάτο μουσική. Boulevard, Hollywood, Act one, Blacklight, κανάλι, Boom boom…

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σπερματοζωάριο. Μπόζος και Ντάλας έξω. Πάρτε μία τυρόπιτα, πιείτε και λίγο νερό από την βρύση να χωνέψετε. Δεν έχει γιατί, επειδή θα κάνετε μαλακία. Χωρίς απουσία. Μάθημα βιολογίας πρώτη ώρα στο Γ3, γυμνάσιο Προμηθέα στα Καμίνια, Πειραιώς και Δωδεκανήσου το σωτήριο έτος 1989…

Οι αγιογραφίες χαρίζουν φτερά σε όλους, όταν είσαι 15 χρονών δεν έχεις φτερά, έχεις συναισθήματα. Σχολείο, φροντιστήριο, αγγλικά, προσδοκίες να τα φτιάξεις με την Ειρήνη στο δεύτερο θρανίο, στόχο να νικήσετε στο διπλό στο μπάσκετ στο ρημαδογήπεδο το απόγευμα, καμμία μπύρα και δύο τσιγάρα στα κρυφά.

Έχεις δίκιο πρώτα απ’ όλα, δεν είμαστε ίδιοι. Λογικό το βρίσκω, κομματάκι δύσκολο να συμφωνούμε όλοι σε όλα, δε νομίζεις? Εγώ ας πούμε είμαι παναθηναϊκός, δεν μου αρέσουν οι σταφίδες στα γεμιστά, δε βρίσκω την Monica Belucci γυναικάρα (αλήθεια) και δεν ακούω Ελληνικά «σκυλάδικα». Δεν ξέρω ούτε ένα τραγούδι του Παντελίδη. Γεγονός, στο τσακ μπαμ διαφέρουν τα γούστα μας. Καμινιώτης εγώ, από άλλη περιοχή εσύ, σε άλλα μαγαζιά πηγαίναμε, σε άλλα σχολεία, άλλους φίλους και παρέες έχουμε. Άλλα ήθη, άλλα έθιμα που λένε στο χωριό μου.

Στην έσχατη λύση προχώρησε η κυβέρνηση ώστε να δώσει ένα κίνητρο παραπάνω στον κόσμο να κάθεται σπίτι του και να μην βγει έξω για ολόκληρο τον Απρίλιο. Θα επανεξεταστεί η συνέχεια του μέτρου.

Αρχές του ’90 αρκούσε η υπογραφή του κηδεμόνα σου για να πάρεις δίπλωμα για μοτοποδήλατο (πενηντάρι γαρ) στην τρυφερή ηλικία των 16. Ανήσυχο νιάτο εγώ, αναγκάστηκε η μητέρα μου και υπέγραψε. Μετά τα πειράματα με ένα παλιό Garelli του Φραντζέσκου που το ανασκευάσαμε από το υπόγειο που ήταν παρατημένο πήρα το πρώτο μου μηχανάκι: Ένα μεταχειρισμένο κόκκινο GLX50 από τον Σπυριδάκο στα Καμίνια. Σημείωση: όταν βγάζετε μηχανάκι στον δρόμο να βάζετε και τις ντίζες για τα φρένα, δεν είναι ποδήλατο, για κάποιον λόγο υπάρχουν.

Ήρθε και φέτος η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος έχεις την υποχρέωση να ξεχάσεις για μία ημέρα τους τσακωμούς, τις διαφωνίες και τα προβλήματα που (σίγουρα) έχεις με το αγαπάκι σου. Ερωτεύσου για 24 ώρες να σωθεί το είδος, την επόμενη πάλι τα ίδια θα είναι…