Ξαναδιαβάζω την Αμοργό και δεν ξέρω για ποιο λόγο αισθάνομαι την ανάγκη, την βαθιά ανάγκη, να σας μιλήσω για την αγωνία που είχα την εποχή που έλαβα το ποίημα μαζί με μια επιστολή σας.

Συχνά οι άνθρωποι γίνονται σκληροί χωρίς τη θέλησή τους. Θυμάμαι, στην εξορία, κάτι κακόμοιρα δεκαεννιάχρονα φανταράκια που τα υποχρέωναν να με χτυπάνε. Δεν μπορούσαν να το κάνουν, έβαζαν τα κλάματα και με παρακαλούσαν να προσποιούμαι ότι φωνάζω από πόνο, γιατί διαφορετικά θα τις έτρωγαν εκείνα.

17 Μαρτίου 1988, 38χρονών, τέλος τα βάσανα με ένα σχοινί στην καμαρούλα της οδού Καλλιδρομίου 55. Θέλω να σε θυμάμαι όπως το 1977-1978 που σε γνώρισα με το τότε "υπαίθριο" (και το πρώτο του δρόμου, φαινόμενο για την εποχή της μεταπολίτευσης) πολιτικό βιβλιοπωλείο και την παράνομη κασέτα μπροστά στο Πολυτεχνείο, τις ατέλειωτες φιλοσοφικές συζητήσεις μας, εκεί και μετά στο ημιυπόγειο της οδού Σολωμού με την Λίλιαν και από κοντά μωρό τότε η μικρή σας η "Νιουνιού" στα πρώτα της βήματα....

Γεννήθηκα στην Κρήτη. Μεγάλωσα ξυπόλυτο παιδί στις αμμουδιές της πατρίδας μου, που έβαζα στ' αυτιά μου τα κοχύλια της θάλασσας, ν' ακούσω τη βουή του ωκεανού.

Η Ελένη Καραΐνδρου, ένας χείμαρρος από νότες και μουσικές, είναι μια γυναίκα γεμάτη ενέργεια για την ζωή και την τέχνη της. Ξέρει ότι χρωστά πολλά στον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τις ταινίες του, όπως ξέρει ότι η μουσική ήταν ο δρόμος της. Μένει στο Μετς και από το μπαλκόνι της βλέπει την θάλασσα. Ζει με τον σκηνοθέτη Αντώνη Αντύπα. Εχει έναν γιο και δύο εγγόνια από τον πρώτο γάμο.

Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη.Έπειτα μετακομίσαμε στο Περιστέρι, στην περιοχή Νέα Ζωή. Εκεί λάμβανες συνεχώς την υπενθύμιση πως οι γειτονιές χτίζονται από τους εσωτερικούς πρόσφυγες, δίνοντάς τους ονόματα που μέσα τους τους είχαν γράψει τα μύχια όνειρά τους και τις ελπίδες για καινούρια ξεκινήματα.

Μου λένε πως ο Τζακ Νίκολσον είναι ένας υπέροχος δραματικός ηθοποιός. Τους ρωτάω: ''Πόσο συχνά κάνει κωμωδία;'' Για να κάνεις το κοινό σου να γελάσει πρέπει να επέμβεις σκληρά στην προσωπικότητά σου και να αλλάξεις ριζικά αυτό που είσαι.

Γεννήθηκα στον Πειραιά το 1910. Όταν ήμουν μικρό παιδί κοιτούσα πολύ τον ουρανό. Οι πρώτες μου εντυπώσεις από τον ουρανό, υπήρξαν το θεμέλιο της αισθητικής και των κριτηρίων μου.

''Ο πατέρας μου ήταν λογιστής σε μια μεγάλη εταιρία. Δεν του άρεσε η μουσική. Αν έπαιζε το ραδιόφωνο όταν έμπαινε σπίτι, το έκλεινε. Εγώ λάτρευα το ραδιόφωνο. Ένιωθα ότι άγγιζα την Ελλάδα ακούγοντας τις φωνές της Γιοβάννας, της Νάνας Μούσχουρη, του Γιάννη Βογιατζή, που ήταν το ίνδαλμά μου.

Ήμουν τσαγκάρης. Σε ένα υπόγειο μαγαζί έφτιαχνα παπούτσια και τραγουδούσα. Με βρήκε ο Μίκης Θεοδωράκης. Μέσα σε μία εβδομάδα τραγούδησα στη Μόσχα στην αίθουσα Τσαικόφσκι, τους ''Μοιραίους'' του Κώστα Βάρναλη.