...και μετά συνειδητοποιείς ότι δεν ήταν το παιχνίδι αλλά με ποιόν το είδες. Δεν ήταν το κρασί αλλά με ποιόν το ήπιες. Δεν ήταν ο καφές αλλά για ποιόν τον έφτιαξες. Δεν ήταν η σειρά στην τηλεόραση αλλά με ποιόν την παρακολούθησες. Πρέπει να μάθεις να εκτιμάς τον χρόνο που σου αφιερώνει ένας άνθρωπος γιατί σου δίνει κάτι πολύτιμο, ένα κομμάτι του εαυτού του...

''Ο πατέρας μου ήταν λογιστής σε μια μεγάλη εταιρία. Δεν του άρεσε η μουσική. Αν έπαιζε το ραδιόφωνο όταν έμπαινε σπίτι, το έκλεινε. Εγώ λάτρευα το ραδιόφωνο. Ένιωθα ότι άγγιζα την Ελλάδα ακούγοντας τις φωνές της Γιοβάννας, της Νάνας Μούσχουρη, του Γιάννη Βογιατζή, που ήταν το ίνδαλμά μου.

Ήμουν τσαγκάρης. Σε ένα υπόγειο μαγαζί έφτιαχνα παπούτσια και τραγουδούσα. Με βρήκε ο Μίκης Θεοδωράκης. Μέσα σε μία εβδομάδα τραγούδησα στη Μόσχα στην αίθουσα Τσαικόφσκι, τους ''Μοιραίους'' του Κώστα Βάρναλη.

Εκμεταλλεύομαι συχνά το ότι έχω κοντά μου τη θάλασσα. Όχι τόσο για τα ξέφρενα τα καλοκαίρια αλλά κυρίως για τους χειμώνες. Τότε που όλοι έχουν φύγει και η βοή του κόσμου έχει καταλαγιάσει για τα καλά.

Ένα ρίγος. Πυροτεχνήματα ακούγονται. Φωνές. Γαυγίσματα. Γάτες τρέχουν αλαφιασμένες. Οι άνθρωποι γιορτάζουν. Γιατί; Είναι μια βραδιά σαν όλες τις άλλες. Το επόμενο πρωί θα ξυπνήσεις. Θα βάλεις νερό στο βραστήρα. Θα κάνεις καφέ. Ή τσάι.

Εκείνο το βράδυ με το βλέμμα καρφωμένο στον ορίζοντα είδαμε πολλά αστέρια να πέφτουν διαγράφοντας τις δικές τους χαοτικές διαδρομές. Κι εμείς μετρούσαμε και ξαναμετρούσαμε, κάναμε ευχές, υπολογίζαμε τις πιθανότητες.

Η φτώχεια μου με κάνει να παχαίνω, πηγαίνω πάνω κάτω στο σπίτι και το σώμα μου σιγά σιγά διπλασιάζεται. Έχω ένα παιδί κρυμμένο μέσα στο στομάχι μου που ζητά συνεχώς κάβλες και τρυφερότητα.

Το τραγούδι του Ορφέα Περίδη «για που το’βαλες καρδιά μου» περιλαμβάνεται στο άλμπουμ «Για Που Το ‘Βαλες Καρδιά Μου», που κυκλοφόρησε το 1999. Η μουσική είναι του Περίδη, ενώ οι στίχοι είναι του Ορφέα Περίδη και της Νατάσας Μεσσήνη. Αν και οι περισσότεροι νομίζουν ότι αναφέρεται στο θάνατο κάποιου αγαπημένου προσώπου, το τραγούδι γράφτηκε για άλλο λόγο...

Ήμουν από εκείνα τα παιδιά που, μέσα στις δυσκολίες των παιδικών τους χρόνων, είχαν την ευτυχία και την τεράστια τύχη να βρίσκονται στο διάβα τους εξαιρετικοί δάσκαλοι. Ο πρώτος δάσκαλος που έρχεται στο μυαλό μου όταν ανακαλώ τα πρώτα μου, τα πολύ τρυφερά χρόνια στα θρανία, ήταν ο κύριος Δημήτρης Κακκάβας.

Το να αγαπάς και να ερωτεύεσαι πιστεύουμε ότι είναι προνόμιο των ανθρώπων … είναι μαγικό και απερίγραπτο συναίσθημα να βάζεις την ευτυχία σου μέσα στην ευτυχία του άλλου, το εγώ και το εσύ εξαφανίζεται και γίνετε εμείς...