Ο Αλμπέρ Καμύ κατάφερε να γίνει ένας «ημίαιμος προφήτης» , χαρακτηρίζοντας τον 2ο αιώνα ως «αιώνα τους άγχους και του στρες» και αντίστοιχα τον 21ο «αιώνα της κατάθλιψης και της μελαγχολίας.» Το παρακάτω απόσπασμα από το έργο του Αλμπέρ Καμύ, «Ο Μύθος Του Σισύφου» είναι χαρακτηριστικό της λογοτεχνικής ευφυίας του, αποδίδοντας με τόσο όμορφο τρόπο της φιλοσοφία του απέναντι στη ζωή.

Νύχτωσε. Άρχισε πάλι ψύχρα. Το χαρτόκουτο μούλιασε από τις βροχές. Πρέπει να το αλλάξω. Ίσως ν’ αλλάξω και στέκι. Εδώ κάτω απ’ τη γέφυρα κάνει ρεύμα. Μαζεύτηκαν κι όλα τα λασπόνερα. Βρωμάει μούχλα και σαπίλα.

Αυτό το στυλό δεν είναι δικό μου. Δεν θα μπορούσε να είναι. Βλέπετε την ημερομηνία στο πάνω μέρος της φωτογραφίας; “Σχολικόν Ενθύμιον, Έτος 1966-1967”. Εκείνη την εποχή, για τις περισσότερες οικογένειες και για την δική μου, αυτό το σχετικά απλό, για τα σημερινά δεδομένα στυλό, κόστιζε όσο αξίζει σήμερα μια πένα Montblanc Meisterstuck Classique.

«Φοβόσουν τόσο πολύ. Εγώ σου έλεγα συνέχεια να μην φοβάσαι, ήθελες μόνο να πας στο σπίτι μας, αλλά και πάλι, ήσουν σαν μεγάλη, ήξερες ότι πρέπει… πρέπει να μπεις. Σε είχα αγκαλιά, σε πείραζα, καθόμασταν στο δωμάτιο που σου έδωσαν και βλέπαμε από έξω τις όμορφες πορτοκαλιές, σου άρεσαν πάρα πολύ.

Για να μπορέσεις να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει, πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

Κι ο κόσμος είναι τόσο απειλητικός όσο φοβόσουν, είτε έχουν αγριέψει τα πράγματα είτε έχω μεγαλώσει πολύ για να τα ανέχομαι και να τα αντέχω είτε απλώς μοιραζόμαστε τα ίδια τραύματα, τρέχει το ίδιο αίμα από διαφορετικές πληγές.

Ποιος θα φανταζόταν ότι πέρσι μια μέρα μετά την καθαρά Δευτέρα οι ζωές μας θα άλλαζαν... Ένα 4ημερο για μας έφτασε στο τέλος του. Η μαμά μου, η 6.5 μηνών (τότε) κόρη μου κι εγώ ταξιδέψαμε στα Τρίκαλα.

Κανονίστε μερικοί να τα τρελάνετε τα παιδιά σας τώρα με τις Πανελλαδικές. Κανονίστε να προβάλλετε όλα σας τα απωθημένα στις εξετάσεις τους. Αλλωστε είναι γνωστό πως οι καλοί βαθμοί φέρνουν επιτυχία, καταξίωση, χρήμα, δόξα, έναν καλό γάμο και τρία χαριτωμένα παιδάκια.

Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύουμαι, οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου. Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.

Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου.