Κανονίστε μερικοί να τα τρελάνετε τα παιδιά σας τώρα με τις Πανελλαδικές. Κανονίστε να προβάλλετε όλα σας τα απωθημένα στις εξετάσεις τους. Αλλωστε είναι γνωστό πως οι καλοί βαθμοί φέρνουν επιτυχία, καταξίωση, χρήμα, δόξα, έναν καλό γάμο και τρία χαριτωμένα παιδάκια.

Ήσυχα, καθαρά, κοιτάζω τον κόσμο και λέω: Όλα τούτα που θωρώ, γρικώ, γεύουμαι, οσφραίνουμαι κι αγγίζω είναι πλάσματα του νου μου. Ο ήλιος ανεβαίνει, κατεβαίνει μέσα στο κρανίο μου. Στο ένα μελίγγι μου ανατέλνει ο ήλιος, στο άλλο βασιλεύει ο ήλιος.

17 Μαρτίου 1988, 38χρονών, τέλος τα βάσανα με ένα σχοινί στην καμαρούλα της οδού Καλλιδρομίου 55. Θέλω να σε θυμάμαι όπως το 1977-1978 που σε γνώρισα με το τότε "υπαίθριο" (και το πρώτο του δρόμου, φαινόμενο για την εποχή της μεταπολίτευσης) πολιτικό βιβλιοπωλείο και την παράνομη κασέτα μπροστά στο Πολυτεχνείο, τις ατέλειωτες φιλοσοφικές συζητήσεις μας, εκεί και μετά στο ημιυπόγειο της οδού Σολωμού με την Λίλιαν και από κοντά μωρό τότε η μικρή σας η "Νιουνιού" στα πρώτα της βήματα....

Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου.

Μία συγκλονιστική φωτογραφία που μαρτυρά τον πόνο και την απόγνωση ενός άνδρα της ΕΜΑΚ έγινε viral την πρώτη ημέρα μετά το φρικτό δυστύχημα στα Τέμπη.

Ένας φωτογράφος φωτογράφησε ένα ζευγάρι να πετάει στάχτες σε ένα ποτάμι. Ρώτησε ποιός ήταν, του απάντησαν ότι ήταν το σκυλάκι τους που πέθανε σε μεγάλη ηλικία.

Ο Σταμάτης Μορφονιός έφτιαξε ένα κομμάτι γροθιά και κραυγή. Μέσα σε 4 λεπτά ο Μορφονιός δίνει το περίγραμμα των “κυρ- Παντελήδων”, την καταγωγή τους, το σύρσιμό τους, την έγνοια τους για την “φωλίτσα” τους – θερμοκήπιο για το αυγό του φιδιού, το νήμα που δένει το χτες τους με την Ελλάδα του σήμερα.

"Ενας από μας πυροβόλησε μια γυναίκα και τότε σκόπευσαν όλοι στο κεφάλι της και άρχισαν να πυροβολούν όλοι μαζί": Σαν σήμερα, 16 Μαρτίου 1968, έγινε ένα από τα φρικτότερα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, το οποίο δεν έφτασε ποτέ σε κάποιο διεθνές δικαστήριο.

Νομίζεις ότι ζεις στην ομορφότερη χώρα του κόσμου. Έχεις θάλασσα, έχεις ήλιο, έχεις νησιά, έχεις φιλότιμο. Φιλότιμο...Η μοναδική λέξη στον κόσμο που δε μεταφράζεται και νομίζεις πως την έχεις μόνο εσύ.

Δεν υπάρχει καμμία σιωπή που να αντέχει τον εαυτό της, δεν υπάρχει καμμία σιωπή που να μην ουρλιάζει για να ακουστεί. Το μυαλό παλεύει να την λυτρώσει, η καρδιά παραμονεύει την ανάσα της. Ακούω την σιωπή σου και αφουγκράζομαι τα λόγια της, τα λόγια που προσπαθείς να ξελογιάσεις για να μείνουν σιωπηλά. Τα λόγια που περιφρονείς γιατί τα θεωρείς ασήμαντα...