Κι ο κόσμος είναι τόσο απειλητικός όσο φοβόσουν, είτε έχουν αγριέψει τα πράγματα είτε έχω μεγαλώσει πολύ για να τα ανέχομαι και να τα αντέχω είτε απλώς μοιραζόμαστε τα ίδια τραύματα, τρέχει το ίδιο αίμα από διαφορετικές πληγές.

Μακριά σου έναν χρόνο

Και κάθε μέρα καθώς αφήνεις πίσω τα 30 καταλαβαίνεις πως ενώ βαυκαλιζόσουν μπροστά σε νοητικούς καθρέφτες ότι είσαι ο «Μεγάλος Ανατολικός» από τα «Φτηνά Τσιγάρα», ο μποέμ πρωταγωνιστής που είναι έτοιμος να θυσιαστεί για να φέρει μια πέτρα από το φεγγάρι μόνο και μόνο για να της την δώσει, δεν είσαι παρά μια καμουφλαρισμένη μορφή του Θανάση στον πιο σπαρακτικό μονόλογο της ταινίας: «Θυμάμαι στα 18 πώς πίστευα πως θα είμαι στα 30, έβλεπα τον εαυτό μου φοβερό και τρομερό.

Αυτό που είμαι τώρα, εδώ που είμαι τώρα, ούτε που μου περνούσε από το μυαλό. Κι όπως πέρασαν τα χρόνια μέχρι τα 30, θα περάσουν και μέχρι τα 40. Κάποιος Τόλης θα βρεθεί και τότε να μου ρίξει 2 μπουνιές. Ίσως τελικά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να αλλάζουν οι εποχές».

«Τέλη…Μην διανοηθείς να με ξαναπάρεις». Τουλάχιστον δεν έμεινες με την αμφιβολία.

Μακριά σου έναν χρόνο

Και στέκομαι ολομόναχος πίσω από έναν καθρέφτη, καθώς γυναίκες γδύνονται και του λεν γλυκές κουβέντες. Ο καθένας μιλά στην δική του πλευρά του καθρέφτη. Παράλληλοι, παράλογοι μονόλογοι. Έτσι είναι το φλερτ σήμερα, σου λέει. Τον εαυτό σου φλερτάρεις. Την απομόνωση και την αποξένωση τις λένε αυτοβελτίωση κι αυτογνωσία. Οργουελικές έννοιες, πάντα τα βαριόσουν αυτά. Πρέπει να αγαπήσεις, λέει, τον εαυτό σου, σάμπως κι αγαπάς κανέναν άλλον;

Πόσα megabytes χαλάνε οι άνθρωποι για να πειστούν να ερωτευτούν κάποια εκδοχή του εαυτού τους σε φιλτραρισμένες φωτογραφίες στο Instagram; Στα πόσα like, στα πόσα σχόλια, στα πόσα dm αγαπάς αυτό που έφτιαξες, αυτό που κατάντησες; Πόσα χρόνια έλειπα από τον κόσμο, για πόσα χρόνια είχα χαθεί σαν αποδιοργανωμένος, αποπροσανατολισμένος δορυφόρος στα βάθη του διαστήματος, ανάμεσα σε συμπληγάδες πέτρες αναζητώντας νέους πλανήτες να εξερευνήσω. Τὸ μεγαλύτερό μου ἐλάττωμα στάθηκε ἡ ἀχαλίνωτη περιέργειά μου, ἡ νοσηρὴ φαντασία καὶ ἡ προσπάθειά μου νὰ πληροφορηθῶ γιὰ ὅλες τὶς συγκινήσεις, χωρὶς τὶς περσότερες, νὰ μπορῶ νὰ τὶς αἰσθανθῶ.




Ίσως φρόντιζα και ποτέ να μην πατάω στη γη, αυτό με έσωζε. Αυτό με τρώει τώρα, δεν έμαθα ποτέ να περπατάω. Αλήθεια, εσύ έχεις κάποιον να σε φροντίζει;

Μακριά σου έναν χρόνο

Και σου είμαι πιστός. Αναθεωρήθηκε αυτή η λέξη, ξέφυγε από τα στεγανά του μονογαμικού φασισμού και του έρωτα της (μικρο)ιδιοκτησίας και της μικροαστικής μιζέριας, πήρε μια άλλη σημασία και μπόρεσε να την μεταβολίσει ο οργανισμός μου.

«Μα ήσουν εκεί, έβαζες καφέ, ντυνόσουν, στον καθρέφτη κοιταζόσουν, σου είμαι πιστός.»

Μακριά σου έναν χρόνο

Και δε μετάνιωσα καμία στιγμή. Το Χ95 σε έφερε, το Χ95 σε πήρε πίσω. Κράτησε όσο κρατάει ένας καφές. Το νερό και το λάδι δε θα γίνουν ποτέ ένα σώμα. Όμως αν τα σμίξεις, άντε να τα ξεχωρίσεις μετά με γυμνά χέρια, με γυμνά καλώδια, σωματίδιο το σωματίδιο, ανάμνηση την ανάμνηση, συναίσθημα το συναίσθημα. Επιστρέφεις ποτέ ξανά στο αρχικό σημείο;

Μακριά σου έναν χρόνο

Κι είναι κάποιες ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα. Ήταν σε μαύρο δάσος κεραυνός, ένα δάσος απολιθωμένο, απάνθρωπο κι απόκοσμο, δε μπορούν πια να επηρεάσουν κανέναν. Κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα.


Μακριά σου έναν χρόνο

Σε συγχώρεσα. Ελπίζω κι εσύ.

Κυκλοθυμικός via facebook