Από μικρή και όσο θυμάσαι τον εαυτό σου, σου λέγαν πως ένας ιππότης θα σε σώσει, πως εκείνος θα είναι πάντα εκεί για σένα . Θα φροντίσει κάνεις να μη σε πληγώσει. Γνωριστήκατε γύρω στα 25 . Σε γοήτευε που ζήλευε όταν έβγαινες, και όσο περνούσε ο καιρός εσύ χανόσουν.

Κλεισμένη σπίτι μαζί του τα βράδια έμενες. Φρόντιζες να είναι καθαρά πάντα τα ρούχα, δεν μιλούσες ποτέ άσχημα στο αγόρι σου. Υποχωρούσες μέσα στον παραλογισμό του και αυτό συμβουλεύεις να κάνει και η κόρη σου.

Εκείνος ήταν σχεδόν πάντα κουρασμένος, γεμάτος νεύρα από τη δουλειά και από τα έξοδα και εσύ τον χαϊδεύεις τον έλεγες αγάπη γιατί έτσι σου είπαν πως εκφράζουν τον έρωτα. Και έβαζες πούδρα για να κρύψεις τα σημάδια και όσοι ρωτούσαν τους έλεγες ότι σκόνταψες, ήταν ευχάριστος στους γύρω και ντρεποσουνα να πεις αλλού ότι νευρίαζε και τρόμαζες.

Γέμιζε ο φωταγωγός φωνές και κλαμματα και μελανιές από παλάμες και από δάχτυλα και την επόμενη για να τον συγχωρέσεις σου έστελνε μια ανθοδέσμη τριαντάφυλλα. Έψαχνες μήπως κανείς λάθος εσύ και οι εκρήξεις του ήταν δικαιολογημένες. Πόσες φορές άλλαξες στάση απέναντι του μα οι αντιδράσεις του ήταν παγιωμένες;

Είχες κρυμμένη μια βαλίτσα στο πατάρι, σου είχε πει θα σε σκοτώσει άμα τον αφήσεις. Αποφάσισες να φύγεις κάποια μέρα για τα παιδιά σου είπες να τον παρατήσεις, σε έσπρωξε πάνω στον τοίχο σε είπε βρωμιάρα ποιος θα προσλάβει μια άχρηστη πενηντάρα; Και ενώ σε χτύπαγε με όλη του τη δύναμη πιο πολύ πόναγες γιατί ένιωθες ανίκανη. Και η δυστυχία απέξω την πόρτα έξινε.

Σαράντα χρόνια μέχρι που εκείνη πέθανε. Στα τελευταία της τα νεύρα δεν άντεχαν. Στη γειτονιά υστερική όλοι την λέγανε χωρίς να ξέρουνε ότι η υστερία επινοήθηκε από την πατριαρχία. Αυτή είναι η στήριξη της κοινής γνώμης για όσους γλιτώσαν το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπως το έζησα απτά μάτια τα δικά μου, όπως το έζησα απτά μάτια τα δικά μου, όπως το έζησα απτά ματια τα δικά μου, ένα τραγούδι αφιερωμένο στην γιαγιά μου.

Και η πόλη γέμισε ξανά με σιωπή...