Γεννήθηκα στην Αλεξανδρούπολη.Έπειτα μετακομίσαμε στο Περιστέρι, στην περιοχή Νέα Ζωή. Εκεί λάμβανες συνεχώς την υπενθύμιση πως οι γειτονιές χτίζονται από τους εσωτερικούς πρόσφυγες, δίνοντάς τους ονόματα που μέσα τους τους είχαν γράψει τα μύχια όνειρά τους και τις ελπίδες για καινούρια ξεκινήματα.

Τα πρώτα βιβλία που άνοιξα ήταν αυτά που υπήρχαν στα ράφια του πατρικού σπιτιού. Τα Άπαντα του Ντοστογιέφσκι, το Κεφάλαιο του Μαρξ, Ιούλιος Βερν, Λέων Τολστόι, Γιώργος Σεφέρης, τα Άπαντα του Βάρναλη και του Ρίτσου.

Πέρασα στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Όλοι οι φοιτητές προσπαθούσαν να κερδίσουν μια θέση στην κρεατομηχανή του μέλλοντος και να γίνουν τεχνοκράτες. Μια μέρα ήμουν στο Αμφιθέατρο. Χρωστούσα τέσσερα μαθήματα για το πτυχίο. Από αντίδραση σηκώθηκα κι έφυγα. Ένας λέκτορας που με ήξερε με είδε να φεύγω. Με ρωτάει: ''Που πας;'' Του λέω: ''Σε χαιρετώ. Φεύγω, δε μπορώ άλλο.'' Δεν το μετάνιωσα. Μετάνιωσα που δεν σπούδασα κάτι που να μη με θλίβει.Θα ήθελα να κάνω κάτι στη διδασκαλική. Αυτό θα με βοηθούσε να βγαίνω πιο εύκολα από τον εαυτό μου.

Τελικά κατέληξα στο χώρο της μουσικής. Τα ταξίδια και η ελευθερία που μου πρόσφεραν υπήρξαν καθοριστικά για μένα. Μου διαμόρφωσαν την αισθητική του δρόμου, που δεν έχει μόνο την ανεμελιά και την αλητεία, αλλά και την αναζήτηση, τη δίψα για επικοινωνία και ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων.

Ο Πόε είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη και μία από τις αιτίες που με έκαναν να αναθεωρήσω τα πάντα γύρω από τα πάντα. Όπως ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, έτσι και ο Έντγκαρ Άλαν Πόε, μίλησε κι έγραψε με μοναδικό τρόπο για το μύχιο και εσωτερικό ανθρώπινο ψυχισμό, διεγείροντας και αφυπνίζοντας τα μυαλά και τις ψυχές μας.




Δεν ανήκω σε αυτούς που γράφουν για τους άλλους. Δεν είμαι διασκεδαστής. Αυτό δε σημαίνει πως δε μπορώ να χαρώ τη ζωή μου, περνώντας μέσα από πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Όσον αφορά τη μουσική και τη συγγραφή, απλώς, όταν νιώθω καλά, βγαίνω έξω στο φως και το ζω με όλη του την ένταση, χωρίς να νιώθω την ανάγκη να το κάνω τραγούδι. Αυτό θα το κάνω όταν κάτι με θλίβει. Αυτό, έχω ανάγκη να το τινάξω από πάνω μου, και ο τρόπος που ξέρω και καταφέρνω να το κάνω, είναι εκφράζοντάς το με μια πένα για το χαρτί ή με μια πένα για την κιθάρα μου. Ο παιδικός μου ήρωας δεν ήταν φανταστικός. Τον έλεγαν Θέμη.




Ήρωάς μου έγινε τη μέρα που ξάπλωσε μπροστά από μια μπουλντόζα, που είχε έρθει για να ξεκινήσει εργασίες μετατροπής της τοπικής μας αλάνας, σε πολυκατοικία, και όταν απελευθέρωσε όλα τα αδέσποτα, σαλτάροντας στο φορτηγάκι του μπόγια.

Ο Θέμης, ο ήρωάς μου, πέθανε από καρκίνο. Πεθαίνουν και οι ήρωες σκέφτηκα...

Θάνος Ανεστόπουλος
lifo. gr Απόσπασμα από συνέντευξη στον Φώτη Βαλλάτο.
in. gr Απόσπασμα από συνέντευξη στην Τζωρτίνα Ντούτση.
thepressproject. gr