Μου λένε πως ο Τζακ Νίκολσον είναι ένας υπέροχος δραματικός ηθοποιός. Τους ρωτάω: ''Πόσο συχνά κάνει κωμωδία;'' Για να κάνεις το κοινό σου να γελάσει πρέπει να επέμβεις σκληρά στην προσωπικότητά σου και να αλλάξεις ριζικά αυτό που είσαι.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ανέβω στη σκηνή και να σκοντάψω στο μικρό δοκάρι που προεξέχει. Αλλά ο ''Τζέρι'' θα το κάνει. Πρέπει να το κάνει. Πρέπει να πάρω τη ματαιοδοξία μου και να την πετάξω στα σκουπίδια, να πάρω τον εγωισμό μου και να τον σκορπίσω.

Και ξαφνικά βρίσκομαι πρωτοχρονιάτικα επί σκηνής, να βλέπω στο κοινό ένα πανέμορφο κορίτσι, δίπλα σε ένα κομψό και καμαρωτό αγόρι. Και παραδίπλα, μια οικογένεια, φίλους, αδελφούς, παιδιά, ενώ εγώ είμαι μόνος στο πάλκο, έτοιμος να γελοιοποιηθώ για να τους διασκεδάσω.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δράμα. Δεν υπάρχει! Γιατί πρέπει να επικαλεστώ κάτι που δεν θέλω στ' αλήθεια. Γιατί κι εγώ θέλω να βρεθώ δίπλα στην οικογένειά μου και να διασκεδάσω, ενώ κάποιος άλλος κόπανος τραβάει τα πάνδεινα στη σκηνή. Κι όμως, την ίδια στιγμή που σου τα λέω αυτά, δεν αισθάνομαι τίποτα το υποτιμητικό, τίποτα το ταπεινωτικό στη δουλειά μου. Το μόνο που σκέφτομαι είναι: ''Ας ήμουν κάποιος άλλος ετούτη τη στιγμή.''

Και κάνει δράμα ο Τζακ Νίκολσον; Μαθαίνει πολύ καλά τις ατάκες του, σκηνοθετείται από υπέροχους σκηνοθέτες, και φυσικά, είναι ο ίδιος ένας υπέροχος ηθοποιός. Τι δραματικό βρίσκεις σε αυτό;




Είναι ένας υπέροχος ηθοποιός που δεν γελοιοποιείται ποτέ. Και έρχονται μετά κάποιοι δημοσιογράφοι και μου λένε: ''Σκεφτήκατε ποτέ να κάνετε κάτι δραματικό;΄". Ανόητοι. Το κάνω, από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα πως θέλω να κάνω τους ανθρώπους να γελάνε.

Τζέρι Λιούις
Απόσπασμα από συνέντευξή του στον Ιάπωνα θεωρητικό του κινηματογράφου Κρις Φουτζιγάρα