Η φτώχεια μου με κάνει να παχαίνω, πηγαίνω πάνω κάτω στο σπίτι και το σώμα μου σιγά σιγά διπλασιάζεται. Έχω ένα παιδί κρυμμένο μέσα στο στομάχι μου που ζητά συνεχώς κάβλες και τρυφερότητα.

Ήμουν από εκείνα τα παιδιά που, μέσα στις δυσκολίες των παιδικών τους χρόνων, είχαν την ευτυχία και την τεράστια τύχη να βρίσκονται στο διάβα τους εξαιρετικοί δάσκαλοι. Ο πρώτος δάσκαλος που έρχεται στο μυαλό μου όταν ανακαλώ τα πρώτα μου, τα πολύ τρυφερά χρόνια στα θρανία, ήταν ο κύριος Δημήτρης Κακκάβας.

Το να αγαπάς και να ερωτεύεσαι πιστεύουμε ότι είναι προνόμιο των ανθρώπων … είναι μαγικό και απερίγραπτο συναίσθημα να βάζεις την ευτυχία σου μέσα στην ευτυχία του άλλου, το εγώ και το εσύ εξαφανίζεται και γίνετε εμείς...

Φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Λοιπόν... Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια το μήνα.
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει.

«Μια μέρα παίζοντας με την μικρή μου κόρη, ένιωσα πως δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Οι εξετάσεις έδειξαν καρκίνο του πνεύμονα. Το μυαλό πήγε κατευθείαν στα παιδιά μου. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο να τους πω την αλήθεια. Κάτσαμε στο σαλόνι, και ούτε θυμάμαι ακριβώς τι τους είπα.

«Για τον Άλκη…No more» τιτλοφορείται το βίντεο που ανέβασε η ΠΑΕ Άρης στο YouTube, τιμώντας τη μνήμη του 19χρονου που δολοφονήθηκε σε απόσταση αναπνοής από το «Κλεάνθης Βικελίδης» και στέλνοντας μήνυμα κατά της βίας.

Ανάμεσα σε ένα κουβάρι καλωδίων, ο καρδιοχειρούργος Zbigniew Religa ξαγρυπνά για να δει πώς ανταποκρίνεται ο ασθενής μετά από χειρουργείο μεταμόσχευσης καρδιάς, διάρκειας 23 ωρών. Στο πίσω μέρος του δωματίου η βοηθός του κοιμάται στο πάτωμα.

Θα σου πω όλη την ιστορία, από την αρχή. Για να μην αναρωτηθείς ξανά πώς ένα παιδί καταλήγει να σκοτωνει έναν άνθρωπο για ομάδες...να σκοτώνει έναν σκύλο,να βιάζει μια γυναίκα...

Ο Βαγγέλης ήταν συμμαθητής μου στο σχολείο. Η δασκάλα μας η κα Λυκούδη, πάντα του φώναζε γιατί ήταν τρομερά άτακτος και αδιάβαστος συνέχεια. "Με τρελαίνεις Βαγγέλη, δεν μπορείς να μάθεις τίποτα?" του έλεγε συνέχεια. Μια μέρα ήρθε η μάνα του Βαγγέλη στο σχολείο για να δει πως τα πάει.

Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Σμύρνη. Ηταν δύο ετών όταν εγκαταστάθηκαν στον Βόλο μετά την Καταστροφή. Εκεί γεννήθηκα. Περίπου στην ίδια ηλικία, στα τρία μου, ήρθα στην Αθήνα. Σμύρνη-Βόλος, Βόλος-Νέα Σμύρνη, αυτή είναι η διαδρομή. Μεγάλωσα στην Νέα Σμύρνη. Θυμάμαι την γειτονιά μου σαν ένα παραδεισένιο μέρος, με μεγάλους κήπους, γεμάτο μαργαρίτες την άνοιξη -μνήμη από μια άλλη ζωή, μια άλλη χώρα που χάθηκε. Εχει διαφορά να το θυμάσαι με αγάπη και συγκίνηση αλλά να μην λες “αχ και να μπορούσα να γυρίσω εκεί”. Αυτό δεν το έχω.