Με τη μεταφυσική δεν τα πάω καλά. Ομως πώς αλλιώς να εξηγήσω αυτά που συνέβησαν με τη Ρόζα. Προς τα τέλη του 1985 ο Αλκαίος μού έστειλε τους στίχους της Ρόζας. Δύο βδομάδες αργότερα κάθισα στο πιάνο κι έγραψα τη μουσική σχεδόν μονορούφι.

"Είμαι ο Τζιχάντ. Η μητέρα μου νοσηλευόταν εδώ και 5 μέρες στο νοσοκομείο της Χεβρώνας με λευχαιμία και κορονοϊό. Λίγο μετά από την απροσδόκητη επίσκεψή μου, η μητέρα μου ξεψύχησε στην Εντατική. Δεν θέλω να το θυμάμαι. Την κοίταζα από το παράθυρο ενώ άφηνε την τελευταία της πνοή", είναι τα πρώτα λόγια που ακούγονται στην ταινία μικρού μήκους του 15χρονου μαθητή από το Αγρίνιο, Κωνσταντίνου Παπαγιάννη.

''Δεν έχει σφυγμό!'' ''Του σήκωσα τη μπλούζα. Αιμορραγούσε''. Μιλάει το παιδί που ήταν δίπλα στον Αλέξη. Αυτό, που νομίζοντας πως ζει ακόμα πάλευε να τον σύρει στο πεζοδρόμιο, να τον σώσει. ''Δεν έχει σφυγμό!'' - το αγόρι δίπλα στον Αλέξη ουρλιάζει.

Δώδεκα χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τριάντα χρόνια από το θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, το σύνθημα «η φαντασία στην εξουσία» των φοιτητών του γαλλικού Μάη, παραμένει επίκαιρο.

Πριν από λίγο καιρό, είδαμε και φωτογραφήσαμε ένα απορριμματοφόρο να μαζεύει έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης και έναν πράσινο κάδο μαζί! Με αφορμή αυτό το κάθε άλλο παρά μεμονωμένο περιστατικό, ας πούμε μερικά πράγματα για το πώς (δεν) γίνεται η ανακύκλωση στη χώρα μας.

Το άψυχο σώμα της Ελένης Τοπαλούδη βρέθηκε στις 28 Νοεμβρίου 2018, από κλιμάκιο του Λιμενικού στη Λίνδο. Το προηγούμενο βράδυ οι Μανώλης Κούκουρας και Αλέξανδρος Λουτσάϊ ζήτησαν από την φοιτήτρια να συνευρεθούν ερωτικά στο σπίτι του ενός εκ των δύο. Η ίδια ακολούθησε τους δύο άντρες, αλλά αρνήθηκε οποιαδήποτε σεξουαλική επαφή, κάτι που οδήγησε σε βίαιη αντίδραση των δραστών.

Μου είχε δώσει στίχους ο Διονύσης Τζεφρώνης και προσπαθούσα στο σπίτι να φτιάξω το τραγούδι ''Σταλιά - Σταλιά''. Δε μπορούσα. Είχα κάτι εισιτήρια φρη – ουάν και λέω να πάω να αλλάξω αέρα, να ηρεμήσω, να ξεχαστώ, και φεύγω και πάω στο Λονδίνο.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην εργατική συνοικία της Λαγκάδας. Έζησα τη γειτονιά της «συνοικίας το όνειρο», με ντόπιους και πρόσφυγες, καφενέδες, μανάβικα, χασαπιά, φούρνους κι άλλα μικρομάγαζα, οικογένειες και παιδιά.

Πάει για βροχή… να θυμηθώ να μαζέψω τη μπουγάδα. Καλά που δεν έκανα τα τζάμια, τσάμπα κόπος. Μετά τη βροχή σίγουρα πρέπει να γίνουν. Βροχή… να θυμηθώ να γράψω κάτι για τη βροχή… τους αρέσει η βροχή.

Πήρα την μεγάλη απόφαση να ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας όταν ήμουν περίπου 40 ετών. Μέχρι τότε ,κοιμόμουν όταν νύσταζα, έτρωγα όταν πεινούσα, γυρνούσα σπίτι όταν δεν μπορούσα να πάω πουθενά αλλού. Έχω πιει, έχω καπνίσει και έχω κοιμηθεί σε άπειρα σπίτια. Κάποια στιγμή είπα ,αυτήν τη γυναίκα τη γουστάρω και θέλω να μείνω μαζί της. Αυτό ήταν όλο.