12.30 το μεσημέρι. Είναι ακόμα στο κρεβάτι, βαριέται να σηκωθεί. Φοράει μία γκρι ξεθωριασμένη φόρμα adidas κι ένα παλιό μαύρο φανελάκι χωρίς σουτιέν που έχει κόψει τα μανίκια. Αλητεία. Τα μαλλιά ανάκατα, δεν την βλέπει και κανένας, παιδιά σκυλιά δεν έχει, δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Το προηγούμενο βράδυ είχε βγει με την Σοφία, την φίλη της από την σχολή, από τις λίγες παρέες που έχει κρατήσει, δεν βγαίνει συχνά έξω αλλά όταν βγαίνει ξεσαλώνει. Να τα σφηνάκια, να ο ψηλός απέναντι που έπαιζε κι ας συνοδευόταν , να τα καινούρια του Ρέμου, ήρθε κι έδεσε, γύρισε μαλλιοκούβαρα, την γύρισε η Σοφία μάλλον, ούτε που θυμόταν πως άλλαξε ρούχα να πέσει στο κρεβάτι. Γυρνάει λίγο το ταβάνι από την χθεσινή κραιπάλη, πρέπει να κάνει καφέ. Ελληνικό με λίγη ζάχαρη πίνει όταν είναι σπίτι, κι ας πίνει freddo στη δουλειά. Όλα κι όλα, τα εν οίκω μη εν δήμω. Τσεκάρει κινητό, 3 like.

Μπαίνει στο μπάνιο, κάθεται στη λεκάνη, κατεβάζει το βρακί, κατουράει τα χτεσινά σφηνάκια, σηκώνεται, ξεβάφει ότι έχει μείνει από χτες βαμμένο, πλένει δόντια, ανοίγει θερμοσίφωνο. Τρία χρόνια τώρα βάζει ηλιακό αλλά δεν…

Πετάει φόρμα και φανελάκι και μπαίνει για ντουζάκι, και προτού να λουστεί σταυρουδάκι Χριστό μες στα δόντια μασάει, καυτό νερό να αχνίζει όλο το μπάνιο, σάουνα, η κάθαρση η ίδια. Δεν θα ξυριστεί, έτσι κι αλλιώς μόνη της κοιμάται στο άδειο κρεβάτι. Ξυρίστηκε εχτές πριν την έξοδο, δεν χρειάζεται πάλι, δεν έχει κουράγιο. Φοράει το μπουρνούζι και πάει στην μικρή κουζίνα να πιεί μία τζούρα από τον παγωμένο πια, Ελληνικό με ολίγη.

Πρέπει να ντυθεί, με λίγο πιο καθαρό μυαλό από την σάουνα πια ανοίγει την ντουλάπα κρατώντας ακόμα την κούπα του Nescafe την κόκκινη με τον Ελληνικό στο χέρι. Φόρεμα, φούστα, φόρμα ή σορτσάκι, δεν βοηθάει κι ο καφές, πάει και απόγευμα σχεδόν…




Αποφασίζει να φορέσει την ξεχασμένη φούστα στην άκρη της ντουλάπας, αυτήν με τα λουλούδια που είχε πάρει πριν τρία χρόνια και δεν την έχει βάλει ποτέ. Ακόμα της κάνει, πόδια ξύρισε εχτές, μία χαρά. Ανοίγει το συρτάρι και βγάζει ένα μαύρο αθλητικό σουτιέν, που να κουμπώνεις τώρα, δεν έχει να πάει και μακριά. Ανοίγει το συρτάρι με τα εσώρουχα, τα ανακατεύει, ακουμπάει τον καφέ στην σιφονιέρα, τα κάνει άνω κάτω, δεν ταιριάζει κάτι με το μαύρο αθλητικό σουτιέν.

Κλείνει το συρτάρι, της ήρθε η φαεινή να μην φορέσει εσώρουχο κάτω από την φούστα, δεν θα πάει και μακριά άλλωστε, εδώ θα γυρίσει. Έτσι, για την αλητεία.

Βάφεται λίγο, όχι πολλά πράγματα. Λίγο ρουζ, λίγο σκιά, το πρώτο κραγιόν που βρήκε στο συρτάρι, αυτά. Έτοιμη…

Παίρνει κλειδιά, κινητό, πορτοφόλι και φεύγει. Μπαίνει στο ασανσέρ, πατάει 4ο, τσεκάρει λίγο και τη φούστα στον καθρέφτη μη τυχόν και φαίνεται ότι δε φοράει βρακί. Βγαίνει στον 4ο, πηγαίνει δεξιά, χτυπάει την τρίτη πόρτα, αυτή που δεν έχει όνομα στο κουδούνι. Περιμένει. Ξαναχτυπάει.




Κάθεται με τρόπο στο τρίτο σκαλάκι, σταυρωμένα πόδια προς τον τοίχο, ακούγεται η κλειδαριά που ανοίγει, βγαίνει ο Βασίλης, Τριπολιτσιώτης 26 χρονών, αιώνιος φοιτητής, ψηλός, τατουάζ μανίκι, φοράει ένα μποξεράκι με τον Taz χωρίς φανελάκι.

- Τι στο καλό θες πια από μένα της φωνάζει
- Τα κοινόχρηστα, του λέει, δακρύζοντας…

By artistas