«Θέλω να βλέπω με την ψυχή και τα μάτια τους», έλεγε και ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή του πολέμου - Βραβεύθηκε με Πούλιτζερ για την δουλειά του στο προσφυγικό - Κόσσοβο, Ιράν, Σιέρα Λεόνε μερικά από τα πεδία μαχών που βρέθηκε - Τον νίκησε ο καρκίνος, σε ηλικία 59 ετών...

«Πάντα θέλω να είμαι όπου με χρειάζονται-να βλέπω με την ψυχή και τα μάτια τους. Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: «δεν γνώριζα»», είχε πεί ο ίδιος. Και αυτό έκανε: αποτύπωνε την ιστορία.

Από το Γκρόζνι της Τσετσενίας έως την κηδεία του Αγιατολάχ Χομεϊνί, από τους πολέμους σε Αφγανιστάν και Σιέρα Λεόνε μέχρι τον εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία, την προσφυγική κρίση και την Αραβική Άνοιξη. Έζησε και φωτογράφισε το δράμα των προσφύγων, των Κούρδων, των Σύρων, των Αλβανών, των Κοσοβάρων.

Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που κατάφερε να φέρει το Πούλιτζερ στην Ελλάδα για τις φωτογραφίες που τράβηξε ως επικεφαλής του Ρόιτερς μαζί με τον Άλκη Κωνσταντινίδη και τον Αλέξανδρο Αβραμίδη καλύπτοντας την προσφυγική κρίση.

Η ευαισθησία του τον έκανε να ξεχωρίζει όπως και το σπάνιο ήθος και η ανθρωπιά του. Ξεκίνησε την καριέρα του επειδή η φωτογραφία τον έφερνε πιο κοντά σε αυτό που ήθελαν να εκφράσουν οι άνθρωποι και εμπνεύστηκε βλέποντας και απαθανατίζοντας τη συγκίνηση στον θριαμβευτικό για την Ελλάδα τελικό του μπάσκετ το 1987. Κάλυψε την κηδεία του Χομεινί - «μόνο που έχασα εξαιτίας αυτού τα γεγονότα στην πλατεία Τιεν αμεν» έλεγε και από τότε βρισκόταν πάντα στην πρώτη γραμμή των πιο κρίσιμων παγκόσμιων γεγονότων.

Στα τέλη της δεκαετίας του '90 πήρε την απόφαση να μετοικήσει για χρόνια Κόσοβο ζώντας από κοντά τον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Όταν μάλιστα κάποια στιγμή, το 1998, μπήκε σε ένα ισοπεδωμένο χωριό, ήταν εκείνος που μετέφερε τα νέα σε έναν από τους ελάχιστους ζωντανούς πιτσιρικάδες που είχαν μείνει για το ποιος ήταν ο νικητής της μάχης. Είχε κρυφτεί στο λεωφορείο του θείου του που ήταν ακριβώς απέξω και ήταν διάτρητο από σφαίρες...

Ο πατέρας που ο Γιάννης Μπεχράκης είχε χαρακτηρίσει «Σούπερμαν». Έχει αγκαλιά και φιλά την κορούλα του. Περπατούν οι δυο τους, υπό βροχή προς τα σύνορα στην Ειδομένη. Η φωτογραφία που έγραψε ιστορία τραβήχτηκε στις 10 Σεπτεμβρίου του 2015.




7 Ιουλίου 2015. Δυο μέρες μετά το δημοψήφισμα, ο Γιάννης Μπεχράκης απαθανατίζει μια συγκλονιστική στιγμή: Ένας συνταξιούχους ακουμπά το χέρι του στην πόρτα υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας και περιμένει να πάει μέρος από τη σύνταξή του.



7 Ιουνίου 1998, ένα παιδί αλβανικής καταγωγής από το Κόσοβο μεταφέρει ένα μικρότερο στο έδαφος της Αλβανίας. Προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο. Οι πρόσφυγες από το Κόσοβο χρειάζονταν να περπατήσουν περισσότερες από 30 ώρες από τα χωριά του δυτικού Κοσόβου για να γλιτώσουν.



Η 70χρονη Αμούν από την Παλαιστίνη, μια τυφλή γυναίκα που έφυγε από το Χαλέπι της Συρίας για να γλιτώσει τον πόλεμο, κάθεται στην παραλία λίγο αφού έχει φτάσει στην Κω και έχει αφήσει πίσω της τη φρίκη του εμφυλίου. Ήταν 12 Αυγούστου 2015.



Σύνορα Ιράκ – Τουρκίας, 5 Απριλίου 1991. Κούρδοι πρόσφυγες προσπαθούν να πάρουν μια φραντζόλα ψωμί κατά τη διάρκεια της διανομής ανθρωπιστικής βοήθειας.



26 Ιανουαρίου 2006. Γυναίκα που επέζησε από τον καταστροφικό σεισμό στο Κασμίρ, χρησιμοποιεί μια μικρή ραπτομηχανή για να ράψει ρούχα για τον χειμώνα.



Ένας Αλβανός βάζει ένα παιδάκι δύο χρονών στο φέρετρο, ενώ δίπλα του είναι τα φέρετρα τριών μελών της οικογένειάς του. Σκοτώθηκαν από τον στρατό της Γιουγκοσλαβίας, καθώς επιχειρούσαν να περάσουν στο Κόσσοβο από την Αλβανία.



15 Δεκεμβρίου 2010, ο υπουργός της Νέας Δημοκρατίας Κωστής Χατζηδάκης μόλις έχει δεχτεί άγρια επίθεση από 200 ακραίους. «Κλέφτες, ντροπή σας» του φώναζαν. Τον χτύπησαν με πέτρες και λοστούς τραυματίζοντάς τον. Η φωτογραφία του με το πρόσωπό του γεμάτο αίματα έκανε το γύρο του κόσμου…



Αθήνα, πλατεία Συντάγματος, 26 Σεπτεμβρίου 2012, στο αποκορύφωμα της οικονομικής κρίσης. Ομάδα αστυνομικών δέχεται επίθεση με βόμβες μολότοφ κατά τη διάρκεια επεισοδίων στο πλαίσιο 24ωρης απεργίας.



Σομαλία, 14 Δεκεμβρίου 1992 μια γυναίκα δίνει λίγο νερό σε ένα παιδί σκελετωμένο από την ασιτία κοντά σε ένα στρατόπεδο προσφυγών στην Μπαϊντόα.



1η Απριλίου 1999, μια γυναίκα από το Κόσοβο γίνεται ηγέτης για 10.000 Αλβανούς του Κοσόβου και παρακαλά τις αρχές της (νυν) Βόρειας Μακεδονίας να τους αφήσουν να περάσουν από τα σύνορα.


«Σέλφι» φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη, αμέσως μόλις έχει σωθεί από ενέδρα ανταρτών στην Σιέρα Λεόνε, όπου σκοτώθηκε μπροστά του ένας από τους καλύτερους φίλους φίλους του, ο Κερτ Σορκ.




Πηγή 1Πηγή 2