Θέλω να κουβεντιάσω σ’ ένα καφενείο που να ‘χει πόρτα ανοιχτή και να μην έχει θάλασσα, μονάχα άντρες άνεργους σκόνη με ήλιο και σιωπή, να μπαίνει ο ήλιος στο κονιάκ κ’ η σκόνη μαζί με τα τσιγάρα στα πλεμόνια μας.

Κι ας μην πάρουμε και σήμερα βρε αδερφέ προφύλαξη για την υγεία μας, κι ούτε να δίνεις συμβουλές το πως το κατεβάζω έτσι και πως σκορπιέμαι έτσι και να αφήσεις ήσυχα στα μούτρα τις μπογιές, τις μύξες και τα κλάματα να τρέξουνε.

Μονάχα να κοιτάζεις ήρεμα τα νύχια τα μαλλιά μου και τα χρόνια πού ‘ναι βρώμικα και γώ να μη δίνω φράγκο για όλα αυτά. Μόνο το κόμμα, το χριστουλάκο τους γιατί δε φτιάχτηκε το κόμμα τόσα χρόνια και σύ να σαι φίλος. Φίλος-φίλος, έτσι όπως το λέει ο Καζαντζίδης και το κονιάκ να ναι σκατά και εργολάβος πουθενά δε φάνηκε.

Έχει δωμάτιο για παράνομους πάνω απ’ το καφενείο. θα σου τα ρίξω σε μια δόση, το συνηθίζω άμα μεθάω – έτσι για να σε λιανίσω- να σε δω χωρίς βρακί να δούμε τι θα κάνεις, εσύ όμως λέει δεν θα σαι απ’ αυτούς, θα σηκωθείς και θα χορέψεις παραγγελιά ..βεργούλες και με δείρανε.. και θα κρατάς στις χούφτες σου μ’ αγάπη και με προσοχή το μυαλό μου που είναι έτοιμο να διαλυθεί στα χίλια. Με πονάει.

Κι όταν έρθουνε να σου πουν εδώ δεν είναι τόπος και χρόνος για τέτοια πράγματα τράβηξε τη φαλτσέτα και θέρισε...

Κατερίνα Γώγου