Μία μπάλα. Μία κιμωλία. Μία καλτσοδέτα λάστιχο πέντε μέτρα. Τα απαραίτητα για την συμμορία της γειτονιάς. Μπάλα είχα εγώ συνήθως, κιμωλία τα κορίτσια, λάστιχο καλτσοδέτα ο Βασιλάκης απέναντι. Οργανωμένα πράγματα...

Με τη κιμωλία ζωγραφίζαμε το δοκάρι στο σπίτι του Βασίλη στη γωνία της Αχαρνών, το άλλο δοκάρι ήταν το λούκι της ταράτσας απορίας άξιο πως δεν είχε σπάσει ακόμα, ζωγραφίζαμε και το κάθετο δοκάρι κατά το δοκούν, οι κοντοί εννοείται που καθόντουσαν τέρμα. Από πάνω ήταν, όχι από κάτω ήταν. Τσακωμός.

Με την ίδια κιμωλία δίπλα στο ξυλουργείο του Μιχάλη στη Βαλτετσίου στο χαμόσπιτο ζωγραφίζαμε ένα τετράγωνο που ήταν η μπασκέτα. Αυτή δεν έπεφτε να μας σκοτώσει, ήταν ζωγραφιστή. Μέσα ήταν, όχι έξω ήταν. Τσακωμός. Βάρδα μην έπεφτε η μπάλα στην αυλή στο χαμόσπιτο, ποιος θα καβάλαγε τον τοίχο να την μαζέψει. Υπήρχαν και φαντάσματα τότε, urban legends έμαθα τα λένε μετά από πολλά χρόνια.

Γραμμή πίσω, γραμμή μπροστά. Ίδια κιμωλία, ίδια μπάλα. Βόλευ. Η καλτσοδέτα από το ΣΤΟΠ στη γωνία αγκαλιά με την κολώνα της ΔΕΗ στην άλλη γωνία για φιλέ. Αν πέρναγε αυτοκίνητο, σηκώναμε την καλτσοδέτα να περάσει, ήταν ψηλές οι κεραίες τότε και βρίσκανε στην καλτσοδέτα. Ήταν πίσω απ΄ την γραμμή, ήταν μέσα… τσακωμός.

Παγωτά του πενηνταράκι από το ψιλικαντζίδικο, καραμέλες για ρέστα, κρυφτό, κυνηγητό, αγαλματάκια ακούνητα, αμπάριζα, μήλα, κουτσό με τα κορίτσια με την ίδια κιμωλία, ποδήλατα, άλματα με τα ποδήλατα, τούμπες με τα ποδήλατα, το βρακάκι της Ρένας που καθόταν στο πεζοδρόμιο σε κοινή θέα...

Νύχτωνε και αρχίζαν οι μανάδες μας να μας φωνάζουν από παράθυρα και μπαλκόνια να μαζευτούμε. Internet δεν υπήρχε τότε, εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΤ, Νιλς Χόλγκερσον, Σπορτ Μπίλυ και το κακό συναπάντημα…

Κατά το σωτήριο 2.000 Μ.Χ. (Μετά Χριστού) και κάτι ψιλά πριν, με δραχμές φαντάσου, το internet δεν είχε καμία σχέση με το internet σαν ευρεία έννοια που βιώνουμε (βιώνετε) τα τελευταία χρόνια με τις ADSL και τις VDSL και τις λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις. Τότε μετά βίας λίγοι από μας είχαμε κινητά τηλέφωνα τα οποία φυσικά πλήρωνε ο εργοδότης μας και τσέκαρε τον αναλυτικό λογαριασμό και αναλόγως τρώγαμε την κατσάδα, μετράγαμε τα δωρεάν μηνύματα που στέλναμε στη γκόμενα από το ΝΟΚΙΑ 3210 (αυτό με τη λαβή) σαν κόρη οφθαλμού, μπαίναμε τo βράδυ από το 56άρι modem και βάζαμε ένα μαξιλάρι από πάνω να μην ακούγεται ο ήχος που συνδέεται και στις μία το βράδυ (01.00 ΑΜ) να μπαίνει η μαμά / γιαγιά / μπαμπάς / σκυλάκι κτλ και να τραβάει το φυσάκι γιατί πληρώνουμε τα κέρατα μας στον ΟΤΕ. Ναι, τότε δεν υπήρχε άλλη εταιρεία για σταθερά, μόνο ο ΟΤΕ. Κι αυτός ο ήχος σε κάρφωνε ότι «έμπαινες» στο internet.

Ας μην αναφέρουμε τους τότε ιούς σε συστήματα φυσικά Windows 98 με McAfee ή Norton antivirus που σε συνδέανε με Κάϊρο και ερχότανε ο λογαριασμός να πάρεις το παπάκι (17 χρονών μπουμπούκι) και να φύγεις για κανένα τριήμερο. Ούτε στον έλεγχο της 4ης δημοτικού τέτοιο πράμα, κι ας μην γούσταρες την γεωγραφία και τους χάρτες με τα παστέλ στην ιχνογραφία...




Όλως τυχαίως, πιτσιρικάς τότε (είχα απολυθεί από φανταρος με ένα χρόνο αναβολή) ανακάλυψα το zortal.gr στα σπάργανα τότε (μιλάμε για ποιητική αδεία και βάλε) και μετά από πολλές συγκυρίες, μπύρες και σπόντες έγινα εκδότης άρθρων με password παρακαλώ, εποχή που δεν υπήρχαν πάνω από 200 – 250 σελίδες με μεγάλη αναγνωσιμότητα πανελλαδικά και το zortal ήταν στην πρώτη κατοστάρα. Φυσικά το μαξιλάρι έπεφτε στο modem, δεν υπήρχε ακόμα θύρα Ethernet, και άρχισε η μάχη με τον κώδικα html μπας και στοιχίσουμε τις παραγράφους και τις εικόνες σωστά να μην καβαλάει το κείμενο την φωτογραφία στο άρθρο και τούμπαλιν.

«align = center», ακόμα το έχω γραμμένο σε μία κάρτα του Καρασαρδέλη, αφού βαρέθηκε να μου το λέει μέσω chat (irc παρακαλώ, το skype βγήκε όταν είχαν ασπρίσει όλα τα μαλλιά μου, βλέπε παρακάτω) μου το έγραψε σε μία κάρτα όταν βρεθήκαμε από κοντά. Θεσσαλονικιός. Ναι, προς μεγάλη σας έκπληξη βρεθήκαμε από κοντά. Πολλές φορές. Θεσσαλονικιός. Και τα ήπιαμε. Και πήγαμε και Χριστούγεννα στο Λιτόχωρο 2 μέρες μαλλιοκούβαρα ξεκάρφωτα από Βόλο και γουστάραμε. Ωραίο το Λιτόχωρο χιονισμένο…

Ξέχασα να αναφέρω ότι εγώ είμαι Πειραιώτης και Παναθηναϊκός (έχει σημασία το Παναθηναϊκός, όποιος δεν τινάξει τα μυαλά του στον αέρα και καταφέρει να διαβάσει όλο το σεντόνι θα καταλάβει) και ο Καρασαρδέλης που από ‘δω και στο εξής θα αναφέρεται χάριν συντομίας ιστοκάστορας (από το webmaster, ιστομάστορας και άλλα ακατονόμαστα) ήταν κι είναι ακόμα (και πάντα) Θεσσαλονικιός. Καρντάσι, φραπές, μπουγάτσα με όλα τα παράγωγα κτλ κτλ…

Την εποχή εκείνη πληρώναμε 5.000 δραχμές ο κάθε εκδότης τον μήνα για τον server, δεν είχαμε στον ήλιο μπύρα για τον απλούστατο λόγο ότι το internet και το αξιοπρεπές hosting για μία ιστοσελίδα τέτοιας επισκεψιμότητας είχε υψηλό κόστος, ακόμα κι αν οι ταχύτητες ήταν στα 56 ή πιο σωστά στα 36 με το ζόρι, έκοβε και λίγο ταχύτητα το ρημάδι το μαξιλάρι…




Το ζήσαμε και το γλεντήσαμε, κάναμε κάθε χρόνο, καμιά φορά και παραπάνω, γιορτή του zortal και μαζευόμασταν από όλη την Ελλάδα, είχαμε δεν είχαμε, τσοντάραμε και βρισκόμασταν, πιτσιρικάδες τότε για να τα πούμε και να τα πιούμε κι από κοντά, ήταν από τότε απρόσωπο το internet, γι’ αυτό μας ένωνε σε ένα τραπέζι. Ο Γιώργος από την Γλυφάδα, Η Κατερίνα από τη Μυτιλήνη, η Έλλη από την Θεσσαλονίκη, η αφεντιά μου από Πειραιά, η Κατερίνα από τον Ταύγετο, ο Γιώργος από την Σαλόνικα επίσης, Ο μπουγατσομάστορας φυσικά πανταχού παρών, συγνώμη αν ξεχνάω κανέναν, κάναμε και μεταγραφές από τις ακαδημίες των μελών, πιο πολλοί εκδότες, όλοι με ενεργό ρόλο μέχρι το τέλος, πάνε και και δύο δεκαετίες από τα τεκταινόμενα δρώμενα, την επιείκια σας…

Με μία αγκαλιά μπύρες, σφηνάκια και χαβαλέ ερχόμασταν πιο κοντά, χωρίς καλώδια, χωρίς modem, χωρίς align = center, δέκα, δεκαπέντε άτομα, χιλιάδες χιλιόμετρα, εκατοντάδες άρθρα, αγόρια, κοπέλες, μία παρέα. Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, απ’ όλα και για όλους, πάντα γελαστοί και γελασμένοι, όρθιοι και καθιστοί, για μας και στην υγειά μας. 1η γιορτή zortal στα Καμίνια, 2η και 3η στη ξύλινη μπυραρία στη Γλυφάδα, 4η στο Archs στο Περιστέρι… η βαρελίσια μπύρα 500 δραχμές τότε, ήτοι(!!!) 1,50€. Αφού κάνετε την ισοτιμία και πληρώνετε την μπουκαλίσια την μικρή 7€ ήτοι(ήτοι :-ρ) 2.500 δραχμές τότε, κλάψτε και φανταστείτε για τι κρεπάλες μιλάμε, λεφτά υπήρχαν βεβαίως βεβαίως (a.k.a. ΓΑΠ), ολοκαύτωμα…




Μέχρι που είχαμε πάει τούρτα σε μία γκαρσόνα στο ξύλινο στη Γλυφάδα χωρίς να το ξέρουμε, έτσι για πλάκα που ακούσαμε μία φίλη της να της λέει χρόνια πολλά. Καβαλάγαμε τους πάγκους να πάμε για κατούρημα, μερικοί είχαμε φάει κάτι απίστευτες τούμπες π.yt (προ youtube) στο ξύλινο, Εξάρχεια, Μεταξουργείο, Μετς, κάναν ότι λάχει, πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών, φτιάχναν δρόμους και ενώναν ερήμους…

Μεγαλώσαμε σιγά σιγά, ασπρίσαν τα μαλλιά μας (βλ. παραπάνω skype), κάποιος αρραβωνιάστηκε δις (εξ ‘αμαρτείν έμεινα στα αρχαία κτλ κτλ ), άλλος παντρεύτηκε, άλλος χώρισε, βρήκα την Μαρία της ζωής μου, η ζωή συνεχίστηκε και το internet ανέβασε ταχύτητα, όπως ανεβάσαμε όλοι μας. Και ηλικία. Και αντοχές.

Αυτό ήταν και το internet που πρόλαβα, που έζησα, που χάρηκα, που γλέντησα, που ήπια, που πλήρωνα και που έσπαγα το μυαλό μου να γράψω πρωτότυπα κείμενα ανά τριήμερο λες κι ήμουν δημοσιογράφος με μπλοκάκι. Παίδευα και το μυαλό μου και πλήρωνα. Και γνώρισα και κόσμο. Και σε πάρτυ πήγα. Γαμώ. Πέρασαν χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι όλα αυτά ήταν ανεκτίμητα, πέρασαν χρόνια για να νοσταλγήσω εκείνες τις εποχές, πέρασαν κανα δυό χρόνια που είχα να μιλήσω με τον ιστοκάστορα στο τηλέφωνο, δωρεάν vodafone, δωρεάν σταθερά, facebook, skype, όλα κι όλα 20 φωτογραφίες αλλαγή στο facebook, λες κι αλλάζουμε χαρτάκια στο διάλειμμα, αυτό που κάθεται όρθιο κερδίζει τα υπόλοιπα. Θυμάστε?

Ο ιστοκάστορας μας έφυγε πέρσι το καλοκαίρι, άφησε πίσω μία υπέροχη Μαρία και δύο τέλεια κορίτσια. Ούτε zortal.gr υπάρχει πιά, ούτε strouga.gr, ούτε η παρέα της αρχής, ήδη η Κατερίνα από τον Ταύγετο έχει πεθάνει αρκετά χρόνια πριν. Σκορπίσαμε παντού, κάναμε παιδιά, αλλάξαμε δουλειές, συνήθειες, σπίτια, ζωές…




Αυτό που δεν θα αλλάξει ποτέ είναι το γέλιο του ιστομάστορα κι ας μην είναι πια κοντά μας, όλοι τον θυμόμαστε και θα τον θυμόμαστε για πάντα, σε πολλούς άλλαξε τη ζωή μας, ήταν ο δικός μας άνθρωπος. Για πολλούς είναι η αλήθεια. Κώστα πάντα θα μας λείπεις να ξέρεις, να μας προσέχεις. Σου χρώσταγα ένα κείμενο από πέρσι…

Υ.Γ.1 Το κείμενο ανέβηκε με την άδεια της Μαρίας
Υ.Γ.2 Σίγουρα ξεχνάω κάτι, forgive me
Υ.Γ.3. Αφιερωμένο...
Υ.Γ.4 Το τελευταίο screenshot είναι από κουβέντα με τον ιστοκάστορα δύο χρόνια πριν που του είχα στείλει την εισαγωγή του κειμένου...

By artistas