Λιποθύμησε. Μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου. Όταν κατάλαβε πως όλα τελείωσαν πια. Πως ο εφιάλτης που κράτησε μια ζωή, που ξεκίνησε από τα δώδεκά της τελείωσε. Όταν άκουσε τον εισαγγελέα να λέει ότι δεν θα πρέπει να επιστρέψει στη φυλακή αν κριθεί ένοχη για τη δολοφονία.

Έμενε σε ένα φτωχό δυαράκι κάτω από την Ακρόπολη. Στο σπίτι της
δεν είχε βάλει ποτέ κανέναν. Στη διάρκεια της ημέρας την έβλεπες να κάθεται μονάχη της στο τραπεζάκι κάποιου καφενείου, να πίνει τον καφέ της, να μηρυκάζει την θλίψη της, να ηλεκτρίζεται στην θέα των απόμαχων της ζωής και να καπνίζει τα κόκκινα τσιγάρα της.

Το τραγούδι της Σοφίας Βόσσου «το φιλαράκι» περιλαμβάνεται στο δίσκο «Καλή Ακρόαση», που κυκλοφόρησε το 1986. Η μουσική και οι στίχοι είναι δικοί της.

Είναι το τελευταίο παιχνίδι στην αλάνα. Αλλά ούτε εσείς ούτε η παρέα σου το ξέρετε. Μεγαλώσατε μαζί, κλωτσώντας μια μπάλα. Κάθε μέρα, για μήνες, για χρόνια, κυνηγούσατε όποιον είχε την μπάλα, παίζατε γερμανικό, "όποιος φτάσει στα 10 κερδίζει".

Θαμμένη κάτω από τη στέγη του σπιτιού της, η Sánchez φώναζε στους διασώστες να την απελευθερώσουν από τη λάσπη. Εκείνοι προσπάθησαν αλλά δεν γνώριζαν ότι τα πόδια της είχαν σφηνώσει κάτω από μια πόρτα από τούβλα και σε μια νεκρή σορό κάποιου μέλους της οικογένειάς της. Δεν υπήρχε τρόπος να σωθεί.

Η Δήμητρα της Λέσβου είναι νεκρή. Όσοι ένιωσαν θιγμένοι απ' τα όμορφα φορέματα και τις πέρλες που στόλιζαν το λαιμό της, μπορούν τώρα να ηρεμήσουν και να κοιμηθούν ήσυχοι.

Η θεματολογία του τραγουδιού ήταν ταμπού για το 1980. Ήταν ταμπού για εκείνη την εποχή. Είχα το ερέθισμα από άνθρωπο που ήξερα και δούλευα μαζί του. Τον Γιώργο Μαρίνο. Ζούσε μία ζωή που ο ίδιος την είχε ομολογήσει. Δεν την έκρυβε.

«Ένα ήταν το μεγάλο λάθος σε ολόκληρη την καριέρα μου», θα πει το 2019 στο ντοκυμανταίρ με θέμα την καριέρα του, ο 88χρονος Clive Davis, ο επικεφαλής του δισκογραφικού κολοσσού της Columbia/CBS, ο μόνος μη μουσικός που έχει ενταχθεί στο Rock ’N’ Roll Hall Of Fame.

Σήμερα έκανα το τελευταίο δίωρο Κοινωνιολογίας… δύο μαθήτριές μου με άντεξαν ως το τέλος (ευχαριστώ Γεωργία και Μαριάνθη!)… Σαν να πέφτει αυλαία σε ένα άδειο θέατρο. Το βιβλίο βγήκε από την τσάντα, μπήκε στο ράφι της βιβλιοθήκης…

Απόρησα για το τι μπορεί να ήταν αυτό το χαρτί. Το διάβασα εκεί, στη μέση της Κηφισίας, και καθώς το φανάρι στη διασταύρωση με Αλεξάνδρας άναψε κόκκινο, έβαλα τα κλάματα. “Πώς θα είναι αυτή η στιγμή;”, σκέφτηκα. Αναψε πράσινο, σκούπισα τα δάκρυα βιαστικά, όπως συνήθιζα να κάνω τον τελευταίο πολύ καιρό, και έβαλα το χαμόγελο πάνω μου σαν ξένο ρούχο…