Γεννήθηκα το 1939 στην πλατεία Κουμουνδούρου, το πιο σκληρό κέντρο της Αθήνας ανάμεσα στο Μεταξουργείο, το Θησείο και του Ψυρρή. Μια αξιοπρεπής και μικροαστική συνοικία στην οποία ζούσαν νοικοκυραίοι και εργαζόμενοι. Μια μετεμφυλιακή κοινωνία όπου όλοι προσπαθούσαμε για το καλύτερο...

Άλλο ένα ξημέρωμα που βρίσκει τον παππού Λεωνίδα στο κρεβάτι, σχεδόν άυπνο, να στριφογυρίζει όλη νύχτα χωρίς να μπορεί να κλείσει μάτι. Δέκα χρόνια πάνε τώρα που έχασε την αγάπη του, το άλλο του μισό, την Κατίνα του, την Κατερίνα του, την γιαγιά Κατίνα...

Η Αννα ήταν ακόμα στον παιδικό σταθμό. Είχε πάει απόγευμα και η μαμά της δεν είχε εμφανιστεί. Οι νηπιαγωγοί δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ωσπου το κοριτσάκι έβγαλε κάτι απ’ την τσέπη του. Ηταν ένα σημείωμα: «Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της»...

Ο Νίκος κάθεται σιωπηλός στην τάξη. Η παρουσία του απουσία... "Δεν τραβάει, δεν διαβάζει", λέει συχνά πια ο δάσκαλος στους γονείς του και εκείνοι αρχίζουν να ντρέπονται που ο μικρός δεν τα καταφέρνει. Τον Νίκο δεν τον σηκώνει ο δάσκαλος να πει μάθημα και εκείνος εδώ και καιρό δεν τολμάει να σηκώσει το χέρι του. Αν το κάνει οι άλλοι θα τον κοροϊδέψουν....

Όταν κρατάμε το ποτήρι, πρέπει να πετάει το μικρό δαχτυλάκι; Δύο δάχτυλα; Και τα πέντε και να το πιάνουμε με το αριστερό;Να το ακουμπάμε στο τραπέζι και να σκύβουμε και να ρουφάμε;Όταν πηγαίνουμε σε βαφτίσια, τι δίνουμε για δώρο;Ένα χαριτωμένο σταυρουδάκι; Ένα πεντοχίλιαρο λέγοντας « πάρτε ρε να έχει να τρώει το μωρό»; Τίποτα και σηκώνουμε και δέκα μπομπονιέρες για να ντυθούμε με τα τούλια «βασίλισσες της νύχτας» στις απόκριες;

Το ξέρατε ότι οι μπάλες του μπάσκετ αφήνουν σημάδια στο ταβάνι ? Ή μήπως ξέρατε ότι τα υγρά φρένων αν αναμιχθούν με Ajax βγάζουν καπνό ? Για ρίξτε μια ματιά, καμιά φορά δεν είναι τόσο ‘αγγελούδια’ όσο φαίνονται… Δεν μπορεί κανείς να κάνει αλεξί – παιδο το σπίτι του...

Μια ανοιχτή επιστολή προς τα Facebook, Twitter, Instagram και Experian σχετικά με τους αλγόριθμους και τη γέννηση του γιου μου.

Τον Φεβρουάριο του 2002 πήρα την μεγάλη απόφαση να αγοράσω ένα αυτοκίνητο. Όχι τίποτα φαντεζί, κανένα μεταχειρισμένο της σειράς για να υπάρχει. Έτσι κι αλλιώς είχα μία μηχανή για να μετακινούμαι, οπότε δεν ήταν ανάγκη να πάρω καινούργιο (όχι ότι μπορούσα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).