Την ''Πριγκιπέσσα'', την έγραψα ως δώρο γενεθλίων σε μια γυναίκα, επειδή δεν είχα λεφτά να της πάρω κάτι. Μαγείρευε να φάμε φακές, που ήταν ό,τι είχε απομείνει, κι ενώ την έβλεπα, σκέφτηκα: Αυτό αξίζει τον κόπο να το τραγουδήσει κάποιος.

Πέρασα απίστευτες φτώχειες που δε με ενοχλούσαν καθόλου. Ξέρεις τι είναι να πηγαίνεις στο σπίτι σου 11 χιλιόμετρα μακρυά με τα πόδια και να σου την πέφτουν λύκοι; Αφού, αναγκαζόμουν να κυκλοφορώ με ένα σπαθί!

Το σινεμά ήταν άδειο, με εξαίρεση εμάς. Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους, κάναμε την αίθουσα παιδική χαρά: χορεύαμε στις θέσεις μας, κάναμε ρόδα στους διαδρόμους και γελούσαμε, μέχρι που έσβησαν τα φώτα και ήρθε το συνεργείο καθαρισμού.

Η «Σταρ του Σινεμά» μας μεταφέρει 35 χρόνια πίσω στο χρόνο. Στην εποχή που ο Νίκος Ζιώγαλας φεύγει από τη Βέροια (όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε) και έρχεται στην Αθήνα. Ο ίδιος έχει χαρακτηρίσει τον τότε εαυτό του «πρόσφυγα εντός». Σαν έναν εσωτερικό πρόσφυγα δηλαδή, που αφήνει τον τόπο του, για να έρθει στην πρωτεύουσα όπου ήλπιζε πως θα πραγματοποιούσε τα όνειρά του.

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα σπερματοζωάριο. Μπόζος και Ντάλας έξω. Πάρτε μία τυρόπιτα, πιείτε και λίγο νερό από την βρύση να χωνέψετε. Δεν έχει γιατί, επειδή θα κάνετε μαλακία. Χωρίς απουσία. Μάθημα βιολογίας πρώτη ώρα στο Γ3, γυμνάσιο Προμηθέα στα Καμίνια, Πειραιώς και Δωδεκανήσου το σωτήριο έτος 1989…